فریدالدین ابوحامد محمد عطار نیشابوری، مشهور به شیخ عطّار نیشابوری، یکی از عارفان و شاعران ایرانی بلندنام ادبیات فارسی در پایان سدهٔ ششم و آغاز سدهٔ هفتم است. او داروسازی و داروشناسی را از پدرش آموخت….

عطار فارغ از هر عرفان یا سلسلهٔ خاصی به کار عطّاری و درمان بیماران می‌پرداخت. او در عطاری خود مشغول به درمان بیماران و نیازمندان شد و همین عامل بی‌نیازی و بی‌رغبتی او به مدح‌گویی برای پادشاهان گردید.
او یکی از شاعران بزرگ متصوفه و از مردان نام‌آور تاریخ ادبیات ایران است. سخن او ساده و گیراست. نقش مادر عطار در نوع زیستن و انتخاب مسیر زندگیش بسیار پررنگ بود و در شکل‌گیری شخصیت او و ایجاد روحیه جوانمردی بسیار موثر بود.
روز ۲۵ فروردین ماه در تقویم رسمی کشور به نام این شاعر نامی ایران « عطار » نیشابوری نامگذاری شده است.
“هلموت ریتر”، پژوهشگر آلمانی، یکی از برجسته‌ترین آثارش را که دستاورد سال‌ها پژوهش و تلاش معنوی اوست، به نام «دریای جان» در خصوص بررسی اندیشه‌ها و احوال شیخ فرید‌الدین عطار نیشابوری نوشته است. به همین منظور تندیس «هلموت ریتر» در باغ آرامگاه «عطار» نصب شده است.